Hoe kan het dat moderne e-auto’s niet kunnen terugleveren, ondanks de grote belangen? Zeker nu energie nog jaren duur blijft, Europa onafhankelijk wil worden van Russische energie en de stroomnetten overvol zijn? Waarom heeft Europa nog altijd geen terugleverstandaard? In de Volkskrant maakt Bard van de Weijer een analyse.

Er komen steeds nieuwe e-auto’s bij die niet kunnen terugleveren. Waarom? Deels zit het in de discussie over hardware: moet de kostbare en zware apparatuur die de gelijkstroom van de accu moet omzetten in wisselstroom (noodzakelijk voor het terugleveren van elektriciteit aan huishoudens) in de auto of juist in de laadpaal komen, zegt Remco Jongsma van Joulz, een specialist in duurzame energieoplossingen tegen de Volkskrant: ‘De markt is hier nog niet uit.’

Van wie is die energie eigenlijk?
Dan zijn er de meer fundamentele kwesties: van wie is de energie in de accu eigenlijk? Ook voor de fiscus zijn er vragen: wat gebeurt er als iemand zijn auto oplaadt bij een bedrijf met een grootverbruikersaansluiting (die minder belasting betaalt), en die stroom ’s avonds meeneemt naar huis om hem daar via een particuliere aansluiting te gebruiken? Dan wordt er te weinig belasting over deze stroom afgedragen. Er is nog een hobbel, zegt een woordvoerder van het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. ‘Er wordt nu twee keer belasting betaald: bij het laden van de accu en vervolgens bij het terugleveren. Hierover zijn we in overleg met Financiën.’

Ook autofabrikanten hebben een probleem: zij vallen goeddeels buiten de voordelen die andere partijen hebben. Er lijkt voor hen nog geen verdienmodel, terwijl de accu’s in hun auto’s wel extra slijten. Dat kan tot kostbare garantieclaims leiden. Ze lopen dus risico, zonder directe inkomsten.

Brussel moet met regels komen
De RAI Vereniging zegt dat veel afhangt van Brussel: ‘Duidelijkheid over regelgeving is heel belangrijk voor autofabrikanten’, aldus een woordvoerder tegen de Volkskrant. Bijvoorbeeld over de levensduur van een accu. Het al dan niet ontbreken van een verdienmodel is niet de belangrijkste reden dat het langzaam gaat. Er zijn veel belanghebbenden die allemaal met elkaar moeten samenwerken en communiceren en dat vergt tijd.

De industrie is dus afwachtend. Maar die houding kan zich tegen hen keren, reageert Baerte de Brey, chief international officer bij ElaadNL, een samenwerkingsverband van netbeheerders dat alle aspecten rond elektrisch rijden onderzoekt. Hij pleit ook voor een Europese teruglaadstandaard. En liefst een wereldwijde, zodat auto’s in de toekomst ook in andere landen kunnen terugleveren als ze daar worden verkocht.

Dit is niet zomaar geregeld. Nederland telt drie grote netbeheerders voor het laagspanningsnet, dat valt wel af te stemmen. De Brey: ‘Maar Duitsland heeft er achthonderd, die alles net even anders hebben ingericht.’ Die moeten allemaal kunnen omgaan met terugleveren van elk type voertuig. ‘Dit laat zien waarom een Europese standaard lastig is.’

We zitten in de beginfase, stelt het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. ‘We zijn er nog niet, maar terugleveren heeft de toekomst.’ Vanaf 2025 moet het echt van de grond komen, verwacht het ministerie. Daar is ook De Brey van overtuigd. ‘Uiteindelijk zal Brussel terugladen verplicht stellen. Die zeggen straks: regel het maar.’

> Lees de hele analyse van Bard van de Weijer in de Volkskrant