Markante personen uit de parkeerwereld: Henk Domenie

Henk Domenie, CEO Scheidt & Bachmann Parking Solutions Benelux, kwam via de installatie-sector in aanraking met de parkeerwereld en werd gegrepen door de veelzijdigheid van het parkeren. Vooral de menselijke factor intrigeert hem: het grote aantal typen gebruikers en de wensen die zij hebben op parkeergebied.

[Dit artikel verscheen eerder in Vexpansie 2022-2. | Tekst Sjoerd Stienstra en  Foto Marco de Bruin]

“Ik word geprikkeld door uitdagingen”

Henk, hoe ben jij zo in het parkeervak terecht gekomen?      

Ik wilde, in de voetsporen van mijn vader, de techniek in. Ik ben mijn carrière begonnen als service-coördinator bij AM Zegers BV, een elektrotechnisch handels- en installatiebureau. Zegers was actief met een breed scala aan activiteiten waaronder de beveiliging van banken, complete technische inrichting van tankstations maar ook met parkeersystemen. Zegers was van oudsher dealer van Scheidt en Bachmann, maar haalde begin jaren negentig het dealerschap van Skidata binnen. En ik vond dat parkeren wel intrigerend, er zat een extra dimensie aan, namelijk de menselijke factor. Bij een doorsnee beveiligingssysteem heb je te maken met tien, twintig vaste gebruikers. Maar bij een parkeersysteem heb je honderdduizenden verschillende gebruikers. En ik denk dat het die interactie tussen techniek en menselijk gedrag is waardoor ik ben blijven plakken. In 1994 na een faillissement  is Zegers doorgestart in afgeslankte vorm, en werd ik gevraagd de parkeer- en beveiligingsdivisie te runnen. Dat overviel me wel wat, ik was een jaar of 27, maar dan komt toch de aard van het beestje boven. Ik word geprikkeld door uitdagingen, dat is door mijn hele loopbaan heen wel een rode draad geweest. En zo werd ik dan manager van de parkeerdivisie, en dat heb ik zo’n elf jaar gedaan. Ik heb daar leuke, soms grote, projecten gedaan en veel geleerd. Toen ik rond 2000 afscheid nam was Zegers inmiddels weer flink gegroeid. Na mijn vertrek kwam ik in contact met SKIDATA die na het faillissement van Zegers een eigen vestiging was gestart in Nederland. Ik werd gevraagd als manager operations. Dat was wel even wennen, van een grote organisatie naar een bedrijf in de opstartfase. Maar ik zag iets in dat bedrijf, het sprak me aan. Een moeilijke uitdaging, maar dat vind ik wel leuk. We hebben toen in de Benelux de operatie draaiende gekregen en dat ging op een gegeven moment zo goed dat ik gevraagd werd om de verkoop op te gaan pakken. Je doet dat natuurlijk nooit alleen, maar ik denk wel dat ik een wezenlijke bijdrage heb geleverd aan de groei van het bedrijf destijds, en de positie waar ze inmiddels nu staan. In 2015 werd het tijd voor een nieuwe uitdaging want zoals ik al zei, ik ben meer van het bouwen, van de uitdaging, dan van de consolidatie. Na een kleine sabbatical kwam ik weer in contact met Scheidt & Bachmann. Ik had eerst wat aarzeling: is dit niet meer van hetzelfde? Maar in de gesprekken bleek dat de uitdaging op een ander vlak lag: niet zozeer het commerciële traject, maar meer het up-to-date brengen van hun organisatie in de Benelux. Ze hadden net Schmitt parkeersystemen gekocht, jarenlang hun dealer, die nu een eigen vestiging was geworden en dat moest nu in een andere vorm worden gegoten. Een mooie nieuwe uitdaging, maar nu meer op organisatorisch vlak. En dat is ook wel een heel bijzondere periode geworden, zeker ook met de coronapandemie van de laatste twee jaar. Dat was een pittige tijd, voor iedereen. Maar ik zeg altijd tegen mezelf: ‘Henk, je wilde een uitdaging, nou die heb je gekregen. Ga ervoor.’

Hoe kijk jij aan tegen de ontwikkelingen in parkeren?

Wat mij opvalt dat we al tientallen jaren roepen dat het snel gaat, dat er dit gaat gebeuren of dat. Neem bijvoorbeeld de digitale techniek; de verwachting werd uitgesproken dat alle parkeerautomaten binnen de kortste keren zouden zijn verdwenen. Wij, als leveranciers van parkeersystemen met slagbomen en betaalautomaten, zouden ten dode opgeschreven zijn. Maar in de praktijk zie je twee dingen. Ten eerste gaat het nooit zo snel als dat we met zijn allen denken, omdat er allerlei andere trends en facetten zijn die de boel toch weer afremmen. Dat wil niet zeggen dat de trend er niet is en dat het niet plaatsvindt, maar de snelheid waarmee wordt overschat. En ten tweede zie je dat mensen, en dus ook bedrijven, vaak heel goed in staat zijn zich aan te passen aan nieuwe situaties. Je ziet natuurlijk wel bewegingen in ons vakgebied. Digitalisering heeft een enorme impact, en je ziet ook dat ook de traditionele hardware-bedrijven nu inmiddels heel erg bezig zijn met software. Techniek verandert, maar de basis van parkeren niet. De transitie is goed, een normale evolutie van een vakgebied. Maar in de kern verandert er niet zoveel in het parkeren. Er zijn een aantal elementen die volgens mij van belang zijn. Neem bijvoorbeeld verblijfsrechten. Dat lijkt op het eerste gezicht heel eenvoudig: je rijdt een gebied binnen, de auto wordt herkend, er gaat een tellertje lopen en je betaalt je verblijfsrecht. Maar in werkelijkheid is dat veel gecompliceerder, in zo’n gebied zit een diversiteit aan functies, met hun eigen eisen aan parkeren voor hun specifieke doelgroep. Dat vraagt om doelgroepensturing. De belangen zijn zo divers dat het nog heel lang gaat duren voor een goed werkend verblijfssysteem is uitgewerkt. En in die tijd ontstaan weer nieuwe ontwikkelingen en nieuwe inzichten. Ook weet je niet welke trends uiteindelijk zullen overleven. Dus hoe die toekomst er precies uit zal zien is ongewis. Parkeren zal zeker veranderen, maar de essentie van parkeren blijft uiteindelijk het moeten stallen van een vervoermiddel, of dat nu straks een drone of een Google-car is. De verschijningsvorm van parkeren zal op den duur zeker veranderen. De rol van de klassieke betaalautomaat vermindert sterk en zal, verwacht ik, op den duur uit het straatbeeld verdwijnen. Wat nog het langst zal blijven staan is denk ik de slagboom. Die fysieke barrière zal nodig zijn om die doelgroepensturing te kunnen doen. Maar al die andere apparaten zullen geleidelijk uit het straatbeeld verdwijnen. De kaartjesautomaat wordt vervangen door een camera. Maar misschien zit er over vijf of tien jaar een chip in je kentekenplaat, die wordt gelezen door een chiplezer. De techniek verandert, maar dat zijn alleen maar hulpmiddelen om de basis van parkeren, het doelgroepenbeleid van parkeren, te kunnen uitvoeren. En de leveranciers veranderen mee. Wij leveren ook niet meer alleen betaalautomaten en kaartlezers, maar we leveren nog wel steeds oplossingen om het parkeren te kunnen organiseren. Wij zijn en blijven daarmee een wezenlijk onderdeel van de keten van mobiliteit. De techniek verandert, en dat gaat steeds sneller. Waar we weleens aan voorbijgaan is de vraag of wij als mensen de snelheid van veranderen op termijn kunnen bijhouden. Tijd om te adapteren krijg je niet meer. Wanneer lopen we tegen de grens aan? Daar liggen mijns inziens de echte uitdagingen.

Sjoerd Stienstra, redactie Vexpansie